[vc_row title_size=”normal” title_weight=”regular” title_align=”center” title_underline=”no-underline” swatch=”swatch-white-black” top_decoration=”left-slope” bottom_decoration=”none” height=”short” fullheight=”off” width=”padded” vertical_alignment=”top” background_position_vertical=”0″ overlay_colour=”#000000″ overlay_opacity=”0″ overlay_grid=”off” background_image_size=”cover” background_image_repeat=”no-repeat” background_image_attachment=”scroll”][vc_column width=”1/1″][vc_column_text][heading header_type=”h1″ header_size=”normal” header_weight=”hairline” header_align=”center” header_underline=”bordered-header”]Górzyca i okolice[/heading][vc_column_text]
Górzyca pod koniec XIII w. stanowiła siedzibę biskupów lubuskich. Znajdowała się tu Katedra pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, później Sanktuarium Maryjne, miejsce kultu, licznie odwiedzane przez pątników z Wielkopolski, Śląska, Ziemi Lubuskiej i Brandenburgii. W imię szerzenia protestantyzmu jego wyznawca – margrabia Jan z Kostrzyna w roku 1551 nakazał sanktuarium zniszczyć a przedmioty cenne umieścił w swoim skarbcu. Zniszczono wówczas obraz Matki Boskiej, któremu przypisywano cudowne właściwości – cel pielgrzymek setek wiernych.
[/vc_column_text][vc_single_image images=”692″ size=”full” align=”center” link_target=”_blank”][vc_separator color=”grey” el_width=”50″][vc_column_text]
Kościół w Górzycy. Wzniesiony w 1412 r. jako późnogotycki kościół salowy z inicjatywy biskupa lubuskiego Jana Borsznica. Obiekt wielokrotnie ulegał pożarom. Forma architektoniczna ostatecznie ukształtowała się w XVIII w. Korpus nawowy murowany z kamienia polnego, otynkowany, ściany wieży z cegły.
Fort „Żabice”. Najlepiej zachowany fort po polskiej stronie. Powstał w latach 1887-90 na wzniesieniu pozwalającym kontrolować drogi ze Słubic do Kostrzyna i Słońska. Ma postać pięcioramiennej reduty otoczonej suchą fosą Idea budowy pierścienia fortów wokół starych twierdz oparta była na założeniu, by w odległości odpowiadającej zasięgowi ochronnego ognia artylerii rozmieścić krąg takich samodzielnych bastionów. W skład fortów Twierdzy Kostrzyn wchodzą ponadto: „Czarnów”, „Gorgast” i „Sarbinowo”. Więcej na temat fortyfikacji Twierdzy Kostrzyn można przeczytać w rozdziale „Architektura militarna dolnej Warty – potęga i tajemnica”.
[/vc_column_text][vc_single_image size=”full” align=”center” link_target=”_blank” images=”696″][vc_separator color=”grey” el_width=”50″][vc_column_text]
Fort „Czarnów”. Powstał w tym samym czasie, co fort „Żabice”, wraz z którym chronił drogę do Kostrzyna od strony południowo wschodniej. W budowie zbliżony do nieregularnego pięcioboku. Niestety niewiele do dziś przetrwało, części murowane rozebrano, zachował się jedynie fragment poterny i działobitnie. Zlokalizowany przy drodze z Czarnowa do Stańska.
Fort „Gorgast”. Położony po stronie niemieckiej, przy drodze z Kostrzyna do Berlina, 6 km od rdzenia twierdzy. Powstał w latach 1883-1889. Fosa, przystosowana do zalania wodą, strzeżona była z działobitni bastionów. Bastiony nadają fortowi kształt zbliżony do twierdz renesansowych w zminiaturyzowanej formie. Najlepiej zachowany fort twierdzy Kostrzyn. W latach 90-tych XX w. lokalne władze samorządowe i organizacje pozarządowe zaadaptowały go na ośrodek rekreacyjny. Można tu popływać łódką po fosie czy zwiedzać urządzenia fortu wytyczonymi trasami.
Ostrogi forteczne na Czarnowskiej Górce. Górka Czarnowska to mineralne wzniesienie, pośród rozległych równin dawnej delty Warty. Lokalizacja schronów bojowych na tym wzgórzu ułatwiać miała w założeniu kontrolowanie niżej położonych terenów. Znajdują się tu dwa schrony pełniące funkcję kazamatów (murowane wielopomieszczeniowe budowle o ceglanym sklepieniu, zabezpieczającym od ognia artyleryjskiego). Umożliwiać miały prowadzenie ognia strzeleckiego. Służyły także jako magazyn i schron załogi. Trzeci z ostrogów fortecznych Czarnowskiej Górki to prochownia – jednokomnatowe pomieszczenie służące za magazyn amunicji. W tym ostrogu wykształciły się bardzo interesujące w swej formie nacieki: kilku, czasem kilkunastocentymetrowe stalaktyty i stalagmity. Więcej na temat elementów obronnych Twierdzy Kostrzyn można przeczytać w rozdziale „Architektura militarna dolnej Warty – potęga i tajemnica”.
Kościół w Czarnowie. Obiekt pochodzący z przełomu XV/XVI wieku, przebudowany w wieku XIX. Dolna część wieży, murowana z kamieni pochodzi z pierwotnej świątyni gotyckiej. Najbardziej interesującym elementem wystroju wnętrza kościoła są malowidła na stropie, tworzące w kościółku specyficzną atmosferę.
[/vc_column_text][vc_single_image images=”699″ size=”full” align=”center” link_target=”_blank”][vc_separator color=”grey” el_width=”50″][vc_column_text]
Muzeum Łąki w Owczarach. Ekspozycje poświęcone są: ekosystemom trawiastym świata, Polski, okolic Owczar, mieszkańcom łąk i sposobom ich użytkowania. Czynne codziennie, oprócz poniedziałków w godz. 10.00-16.00. Muzeum prowadzi także zajęcia edukacyjne, sprzedaż publikacji dotyczących regionu, dysponuje rowerami do wypożyczenia i służy informacją turystyczną. Tel. (095) 7591220
„Kamienny szlak” – trasa turystyczna wyposażona w rzeźbione kamienie. Interesujące wizerunki i treść znajdująca się na głazach nawiązuje do specyfiki miejsca usytuowania. Na trasie ponadto tablice informacyjne i wiaty turystyczne. Władze Gminy Górzyca wydały do „Kamiennego Szlaku” przewodnik i mapę turystyczną.
Punkt widokowy. Fragment drogi z Żabic do stacji PKP Ługi Górzyckie przebiega krawędzią pradoliny Warty. Rozpościera się stamtąd rozległy widok na całą, położoną w dole terasę niską pradoliny Warty, której szerokość wynosi około 12 km.
Kąpielisko nad Jez. Żabiniec – plaża z pomostem, pole namiotowe, ośrodek wypoczynkowy wyposażony w boisko do siatkówki i wiele innych atrakcji.
[/vc_column_text][vc_single_image images=”700″ size=”full” align=”center” link_target=”_blank”][vc_separator color=”grey” el_width=”50″][vc_column_text]
Obszar chroniony Klubu Przyrodników „Owczary”. Obszar obejmujący swoją powierzchnią 18 ha., został utworzony w celu ochrony muraw kserotermicznych i lasów zboczowych. Spotkać tu można unikalne gatunki flory muraw, takie jak: turzyca niska, turzyca delikatna, zaraza wielka, zaraza czerwona, ożanka nierównoząbkowa, głowienka wielokwiatowa, wśród nich chronione: ostnica Jana, ostnica włosowata, ostrołódka kosmata, pajęcznica liliowata. Dla utrzymania bioróżnorodności muraw prowadzone są zabiegi ochronne, powstrzymujące ekspansję drzew i krzewów, np. wypas wrzosówek – prymitywnej i ginącej rasy owiec oraz wycinki robinii akacjowej i tarniny. W barwny i ciekawy świat muraw wprowadza turystę Muzeum Łąki w Owczarach, utworzone i zarządzane przez Klub Przyrodników.
Rezerwat „Pamięcin”. Rezerwat o powierzchni 11,80 ha. chroni zbiorowiska murawowe należące do osobliwości florystycznych Polski. Zbiorowiska te cechują się bowiem największym udziałem gatunków śródziemnomorskich w naszym kraju. Obejmuje kilka głębokich wąwozów, wcinających się w krawędzie pradoliny Odry. Rosną tu charakterystyczne gatunki: ostnica Jana, ostnica włosowata, mikołajek polny, wężymord stepowy, pajęcznica liliowata, zawilec wielokwiatowy. Najbardziej imponująco rezerwat wygląda podczas kwitnienia ostnicy Jana, kiedy łany tej trawy przybierają postać białej, falującej na wietrze łąki stepowej.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]